Vroeger Was Alles Beter
Vroeger speelde je Annemaria Koekoek of buskruit. Of nog
beter: ging je belletje lellen.
Toen ik wat ouder werd en de technologie een vlucht nam gingen we ’s avonds met de afstandsbediening langs de huizen om stiekem het geluid van de tv harder te zetten. Hilarisch was het om de verwarring op de gezichten te zien.
Vroeger speelde je buiten, liever nog dan op een 25cm “groot” zwart wit(!) beeldscherm naar een tenniswedstrijd te kijken.
Vroeger vertelde je je moeder waar je heen ging en vertrouwde zij je blindelings(…) dat je daar ook daadwerkelijk was en ook op het afgesproken tijdstip weer thuis zou zijn.
Ja, toen. Toen was alles beter.
Zonder spelcomputers, flatscreens of mobiele telefoons. De wereld was overzichtelijk.
Maar nu.
Zoon en dochter maken ruzie over wie er nu op de iPad mag. Kijken als zombies naar het té grote beeldscherm waarbij ze steeds hun hoofd moeten bijdraaien om de tennisbal te kunnen volgen. Vraagt mijn zoon of ik “effe een foto van hem wil maken met mijn iPhone zodat ik deze kan appen naar zijn vader.”
Waar is de onschuld gebleven?
*zucht*
De spelcomputer heb ik echter nog lang weten te weren uit ons huis. Uit angst dat onze kinderen anders nooit meer buiten zouden spelen “zoals ik vroeger deed”.
Tot afgelopen vrijdag.
Beide kinderen zaten op een verjaardag heel leuk –nee, echt- te spelen op een Nintendo DS. Ik kon er op dat moment zelfs een dusdanige draai aan geven dat het wellicht toch de moeite waard zou zijn om eventueel eens een keer ergens te gaan kijken of wij eventueel eens een keer misschien ook zoiets zouden moeten aanschaffen.
Eventueel.
Dergelijke gedachtes kan je beter niet hardop uitspreken.
Zo kon het namelijk zijn dat Arjan nu de trotse eigenaar van een “DS” is.
Sorry, ik bedoel was.
Het geluk was namelijk van zeer korte duur.
Zaterdagochtend om 06:00u stond zoonlief aan de rand van het bed: “Goede morgen lieve mama (alarmbellen hadden nu aan alle kanten af moeten gaan, maar het tijdstip werkte in mijn nadeel), echt leuk, zo’n DS.
…
Mag ik er zo op spelen?”
…
Resultaat: de DS heeft Arjan mee naar zijn werk genomen (lees: verstopt bovenop de kast) en zoonlief vraagt om de haverklap of papa toch echt niet hoeft te werken vandaag. Met als klap op de vuurpijl ook nog een nieuw liedje die hij elk half uur zingt: DS is zooooo leuk.
Vroeger, vroeger was alles beter.
Toen ik wat ouder werd en de technologie een vlucht nam gingen we ’s avonds met de afstandsbediening langs de huizen om stiekem het geluid van de tv harder te zetten. Hilarisch was het om de verwarring op de gezichten te zien.
Vroeger speelde je buiten, liever nog dan op een 25cm “groot” zwart wit(!) beeldscherm naar een tenniswedstrijd te kijken.
Vroeger vertelde je je moeder waar je heen ging en vertrouwde zij je blindelings(…) dat je daar ook daadwerkelijk was en ook op het afgesproken tijdstip weer thuis zou zijn.
Ja, toen. Toen was alles beter.
Zonder spelcomputers, flatscreens of mobiele telefoons. De wereld was overzichtelijk.
Maar nu.
Zoon en dochter maken ruzie over wie er nu op de iPad mag. Kijken als zombies naar het té grote beeldscherm waarbij ze steeds hun hoofd moeten bijdraaien om de tennisbal te kunnen volgen. Vraagt mijn zoon of ik “effe een foto van hem wil maken met mijn iPhone zodat ik deze kan appen naar zijn vader.”
Waar is de onschuld gebleven?
*zucht*
De spelcomputer heb ik echter nog lang weten te weren uit ons huis. Uit angst dat onze kinderen anders nooit meer buiten zouden spelen “zoals ik vroeger deed”.
Tot afgelopen vrijdag.
Beide kinderen zaten op een verjaardag heel leuk –nee, echt- te spelen op een Nintendo DS. Ik kon er op dat moment zelfs een dusdanige draai aan geven dat het wellicht toch de moeite waard zou zijn om eventueel eens een keer ergens te gaan kijken of wij eventueel eens een keer misschien ook zoiets zouden moeten aanschaffen.
Eventueel.
Dergelijke gedachtes kan je beter niet hardop uitspreken.
Zo kon het namelijk zijn dat Arjan nu de trotse eigenaar van een “DS” is.
Sorry, ik bedoel was.
Het geluk was namelijk van zeer korte duur.
Zaterdagochtend om 06:00u stond zoonlief aan de rand van het bed: “Goede morgen lieve mama (alarmbellen hadden nu aan alle kanten af moeten gaan, maar het tijdstip werkte in mijn nadeel), echt leuk, zo’n DS.
…
Mag ik er zo op spelen?”
…
Resultaat: de DS heeft Arjan mee naar zijn werk genomen (lees: verstopt bovenop de kast) en zoonlief vraagt om de haverklap of papa toch echt niet hoeft te werken vandaag. Met als klap op de vuurpijl ook nog een nieuw liedje die hij elk half uur zingt: DS is zooooo leuk.
Vroeger, vroeger was alles beter.
Dat ik zelf nogal
verslavingsgevoelig ben aangelegd wat betreft computerspelletjes en dat het dus
grotendeels zelfbehoud is(geweest), laat ik liever buiten deze discussie.
Evenmin wil ik dieper gaan op het feit dat al die gadgets grotendeels door
onszelf zijn aangeschaft en wij wellicht zelf de aanstichters zijn van “dit
grote kwaad”. Dit alles zou namelijk geheel afbreuk doen aan het punt dat ik probeer
te maken.
Fijne zondag.
After Eight fudge Brownies
20 stuks
Ingrediënten
125 gram
roomboter
125 gram
pure chocolade
250 gram fijne tafelsuiker
1 vanillestokje
2 eieren
100 gram bloem
Snuf zout
pepermuntlaag
50 gram roomboter
115 gram poedersuiker
1 a 2 eetlepel slagroom of melk
½ theelepel pepermunt extract of ¼ theelepel crème de
menthte en ¼ theelepel pepermunt.
1 a 2 druppels groene kleurstof (avocado groen o.i.d.)
Chocolade glazuur
100 gram pure chocolade
20 gram roomboter
1 pak After eight in stukjes gehakt
Verwarm de oven voor op 170°C.
Bekleed een vierkant bakblik (20cm) met bakpapier.
Brownie
Smelt de boter en de chocolade au bain marie of in de magnetron. Als het gesmolten is voeg dan de suiker en vanille toe. Klop vervolgens met een garde de eieren 1 voor 1 door het mengsel.
Smelt de boter en de chocolade au bain marie of in de magnetron. Als het gesmolten is voeg dan de suiker en vanille toe. Klop vervolgens met een garde de eieren 1 voor 1 door het mengsel.
Roer de bloem en zout erdoor tot een glad en glanzend
beslag en schenk het in het bakblik.
Bak in 25-30 minuten of tot het ietwat loskomt van de
randen. Een satéprikker moet er haast schoon uitkomen. Haal uit de oven en laat het op een rooster helemaal
afkoelen.
Pepermuntlaag
Klop alle ingrediënten met een mixer tot een gladde
massa. Voeg voorzichtig de kleurstof toe. Het moet mintgroen zijn, niet
gifgroen.
Als het glazuur nog te dik is, voeg dan nog wat slagroom
toe, maar niet maak het niet te vloeibaar, het moet smeerboterdikte zijn.
Verdeel gelijkmatig over de brownie laag en zet het circa 15 minuten in de koelkast
om op te stijven.
Chocoladeglazuur
Smelt de chocolade en boter en verdeel over de pepermuntlaag.
Hak de After Eight in kleine, doch herkenbare, stukjes en strooi over de
chocolade. Zet wederom in de koelkast om op te stijven. voor 30 minuten of als stevig.
Snijd in
vierkante stukken.
Geniet!
Een Jillicious twist van dit recept.
Reacties
Een reactie posten