Ouwe Taart

Gisteren was ik jarig. Ik werd 35, 33,29, 23 jaar om precies te zijn.
En alhoewel ik niks liever doe dan anderen te verblijden met een (verjaardags)taart, is dat bij mijn eigen verjaardag wel anders.
Je zou denken dat dit voor mij bij uitstek dé gelegenheid zou zijn om helemaal los te gaan in de keuken. Maar niks is minder waar.
Deze dag laat ik het liefst in stilte voorbij gaan. Een hele dag in het middelpunt van de belangstelling staan, is nou niet echt wat je noemt mijn "number one" bezigheid.
Toen wij nog kinderloos waren, was het verjaardagsleven een stuk gemakkelijker. Dan gingen we op vakantie (bij voorkeur naar een warm land) en kwamen we terug als de verjaardag was overgewaaid. Maar met kinderen is dit (financieel) wat moeilijker te realiseren.
Die zijn bijna nog zenuwachtiger dan de jarige job zelf. Alleen al omdat zij nog niet mogen vertellen wat ze hebben gekocht/gemaakt en waar ze dat hebben verstopt.
En dan waren wij in den beginne nog zo naïef (wij dachten toen “pedagogisch zeer verantwoord”) om hen bij de hele organisatie voorafgaand aan de verjaardag te betrekken. Met als resultaat dat hun zenuwen 2 weken hoogtij vierden. En als finale dat je op je eigen verjaardag tot wel 7u(!) mocht uitslapen. Uitslapen is overigens een relatief begrip als je kinderen hebt, dat heb ik aan den lijve(…) mogen ervaren. “Pikant” detail is echter wel, dat de wederhelft er dan al een uur op heeft zitten, omdat de kinderen al vanaf 6uur staan te stuiteren: “mag ik al, mag ik al, mag ik al?”

Anyhow, dit jaar had ik –sinds jaren- weer zin om mijn verjaardag te vieren. Ik had speciaal een dag vrij genomen om mijn bakmarathon in alle rust (lees: kinderloos) uit te kunnen lopen. Na een  (bij voorbaat) welverdiende kop koffie stond ik met alle bakboeken in de keuken, ik had de ingrediënten uitgestald op het aanrecht, de oven voorverwarmd. Kortom, ik was klaar om aan de bak te gaan. Er ontbrak echter één essentieel onderdeel: zin. Ik had geen zin. Totaal geen zin! 15 minuten lang heb ik met een winterpeen in mijn handen gestaan, wachtend tot de energie weer zou gaan stromen. Maar.het.kwam.niet.

Er restte mij niks anders dan op de bank te gaan zitten en mijn bakplanning nog eens door te nemen. Na wat tellen en  schrappen hier en daar, kwam ik op 2 beproefde recepten. En zo kon het zijn dat ik rond de middag al klaar was en de rest van de dag kon uitrusten. Rusten is immers erg belangrijk als je –bijna- een bepaalde leeftijd hebt bereikt.
Nu,  terugkijkend op mijn verjaardag, kan ik niet anders zeggen dan dat ik van elke minuut genoten heb met alleen maar lieve, lieve, lieve mensen om mij heen. En jemig wat ben ik verwend!  
Dit ga ik vaker doen.
Over 5 jaar.

Fijne zondag.

 

Sprits koekjes

Ingrediënten

225 gram roomboter op kamertemperatuur
150 gram suiker
1 ei
280 gram bloem
½ vanillestokje of vanille extract
½ tsp zout
Evt kleurstof

Verwarm de oven voor op 200°C. Mix de boter luchtig. Voeg vervolgens de suiker, het ei en de vanille toe en mix op middelhoge snelheid. Schraap steeds langs de kanten zodat alles goed romig wordt gemixt. Voeg kleurstof toe. Voeg de bloem en zout toe en mix nog kort tot een egaal deeg. Mix en doe het in een spuitzak met kartelmondje.

Om een roos-sprits te krijgen, gebruik je de Wilton 1M. hoe warmer het deeg, hoe makkelijker te verwerken.
Bak 5-10-15- minuten. Afhankelijk van de grootte tot lichtgoudbruin.

Mijn spritskoekjes zijn wat plat uitgevallen. Dit komt mede doordat ik ze heel klein en relatief plat had opgespoten. Verder had ik basterdsuiker gebruikt, ik verwacht dat gewone suiker steviger blijft. Ik hoor graag jullie bevindingen.
De smaak is in ieder geval  yum yum.

Geniet.

 

Bron: een Jillicious interpretatie van dit recept.